czwartek, 30 czerwca 2016

BSB: Broc Parkes zastąpi kontuzjowanego Johna Hopkinsa

   Broc Parkes został wybrany, jako zastępca Johna Hopkinsa. Przypomnijmy, że Amerykanin podczas ostatniej rundy British Superbike w Knockhill, złamał prawy obojczyk. 34-letni Australijczyk bierze w tym roku udział w Mistrzostwach Świata Endurance, jeżdżąc na Yamasze, w zespole YART wraz z Maxem Neukirchnerem i Ivanem Silvą. Razem z nimi zajął 11 miejsce w 24-godzinnym wyścigu Le Mans, a także 4 miejsce w 12-godzinnym wyścigu na torze Algarve. Dla Parkesa jest to powrót do brytyjskich mistrzostw, po tym jak startował w nich w zeszłym roku, w teamie Milwaukee, jednak problemy z pompowaniem ramienia, wykluczyły go z drugiej części sezonu.

  Australijczyk ma za sobą starty w MotoGP i World Superbike, bez znaczących sukcesów, za to w Mistrzostwach Świata Supersportów dwukrotnie został wicemistrzem świata, wygrywając łącznie 6 wyścigów, a w 32 stając na podium.

Źródło: motorcyclenews.com

Mistrzowie świata klasy 500cc - Geoff Duke

   Geoff Duke przeszedł do historii jako jeden z najwybitniejszych zawodników jeżdżących w Mistrzostwach Świata. Ma na swoim koncie sześć tytułów mistrzowskich i znajduję się wśród galerii legend MotoGP. Duke przyszedł na świat 29 marca 1923 r. w mieście St. Helens, w północno-zachodniej Anglii.

   Geoff po osiągnięciu stopnia sierżanta w wojskowej dywizji motocyklowej, zajmującej się pokazami akrobatycznymi dla widzów, postanowił rozpocząć karierę jako kierowca wyścigowy. W 1948 r. po raz pierwszy uczestniczył w wyścigach TT na wyspie Man, kończąc udział przedwcześnie po czterech okrążeniach wyścigu klasy Junior. Po obiecujących wynikach rok później, kiedy zajął drugie miejsce w kategorii Junior i pierwsze w klasie Senior, Duke postanowił przystąpić do mistrzostw świata w sezonie 1950.

   W pierwszych trzech sezonach startów, jeździł na motocyklu marki Norton w klasach 350cc i 500cc. W pierwszym sezonie swoich startów w klasie 500cc zwyciężył w aż trzech wyścigach: na wyspie Man, podczas wyścigu w Dundrod i na Monzie. Na tym ostatnim torze, wygrał również wyścig w klasie 350cc. Te wyniki nie pozwoliły mu jednak na zostanie w żadnej z klas mistrzem świata, m.in. przez nieukończenie wyścigów w Belgii i Holandii. Zarówno w klasie 350cc jak i 500cc został wicemistrzem świata. Kolejny sezon był wyśmienity dla Brytyjczyka. Cztery zwycięstwa w klasie 500cc oraz pięć zwycięstw w klasie 350cc, przy czym podczas wyścigów w Belgii, na wyspie Man i podczas Ulster Grand Prix wygrywał w obu klasach. Sezon zakończył zdobywając tytuł mistrzowski zarówno w kategorii 350cc jak i 500cc. W tym samym roku został wybrany Sportowcem Roku, a także przyznano mu medal Królewskiego Stowarzyszenia Automobilowego. Następny sezon był trochę mniej udany, m.in. z powodu wstawienia się za innymi zawodnikami, którzy chcieli zarabiać więcej pieniędzy, za co został ukarany sześciomiesięczną dyskwalifikacją przez FIM,  jednak cztery zwycięstwa w klasie 350cc, pozwoliły zdobyć mu kolejny tytuł mistrzowski. W klasie 500cc nie zanotował ani jednego zwycięstwa, zajmując drugie miejsca w Holandii i Belgii, oraz nie ukończył wyścigów na torze Bremgarten oraz na wyspie Man.  W klasyfikacji generalnej mistrzostw 500cc zajął siódme miejsce. 

   W kolejnych czterech sezonach Duke skupił się na klasie 500cc, przesiadając się na motocykl Gilera. Cztery zwycięstwa w Assen, Rouen, Bremgarten i na torze Monza i drugie miejsce podczas wyścigu Ulster Grand Prix, pozwoliły zdobyć mu kolejny tytuł mistrzowski w sezonie 1953. W tym samym roku Brytyjczyk próbował również swoich sił w samochodowych wyścigach endurance, gdy wystartował w parze z Peterem Collinsem, zasiadając za kierownicą Astona Martina DB3 w 12-godzinnym wyścigu na torze Sebring w USA, nie dojechał jednak do mety. Został również odznaczony Orderem Imperium Brytyjskiego. Następny rok był jeszcze bardziej udany. Geoff po nie najlepszym początku sezonu, nie ukończonym wyścigu we Francji oraz drugim miejscu na wyspie Man, zanotował pięć zwycięstw: w Belgii, Holandii, Niemczech, Szwajcarii i Irlandii Północnej i zdobył trzeci mistrzowski tytuł w klasie 500cc. W sezonie 1955 zwyciężył w czterech wyścigach. Był bezkonkurencyjny na wyspie Man, odnosząc swoje ostatnie zwycięstwo w tym wyścigu, a oprócz tego zwycięstwa we Francji, Niemczech i Holandii, a także trzecia pozycja na torze Monza w Grand Prix Narodów, pozwoliły zdobyć mu swój ostatni, czwarty tytuł mistrzowski w klasie 500cc, a szósty biorąc pod uwagę także klasę 350cc.  Sezon 1956 był nieudany, z powodu nieukończenia aż trzech wyścigów. Jedynym udanym wyścigiem była rywalizacja na torze Monza, który Duke zwyciężył, jednak starczyło to na ledwie siódme miejsce w klasyfikacji mistrzostw świata.

   W sezonie 1957 powrócił do ścigania także w klasie 350cc, jednak nie ukończył żadnego wyścigu. W klasie 500cc zajął drugie miejsce na torze Monza, a także był trzeci w Dundrod, dzięki czemu ukończył mistrzostwa na czwartej pozycji w klasyfikacji generalnej. Rok później wrócił na maszynę Norton w obu klasach, choć pierwszą część sezonu Duke przejeździł na motocyklu BMW, to jednak nie była ona udana. W drugiej części sezonu na torze Hedemora w Szwecji zaliczył podwójne zwycięstwo w klasie 350cc i 500cc. Były to jego ostatnie zwycięstwa w karierze. Oprócz tego wyniku zajął trzecie miejsce na torze Monza w klasie 350cc. Duke po raz ostatni znalazł się w najlepszej trójce klasyfikacji generalnej mistrzostw, zajmując trzecią pozycję zarówno w klasie 350cc jak i 500cc. Sezon 1959 był ostatnim sezonem jego startów. Kilkukrotnie postanowił wystartować także w klasie 250cc, na motocyklach NSU i Benelli. Zajął dwa razy trzecie miejsce w klasach 250cc i 350cc, a także trzykrotnie był trzeci w klasie 500cc. W ostatnim wyścigu w karierze w mistrzostwach świata stanął na podium na torze Monza.

   Po zakończeniu kariery wyścigowej Geoff Duke postanowił zostać biznesmenem, najpierw zajmował się handlem w motoryzacji, a następnie zajął się usługami transportowymi na wyspę Man. W 1963 r. utworzył zespół wyścigowy Scuderia Duke, w którym startowal Derek Minter i John Hartle. Rok później został managerem marki motocykli Royal Enfield i zajmował się rozwojem motocykla 250cc, przeznaczonego do wyścigów. Poza tym Duke aktywnie działał przy organizacji wyścigu Tourist Trophy na wyspie Man. Międzynarodowa Federacja Motocyklowa w 2002 r. zadecydowała o przyznanie Geoff'owi Duke, statusu legendy MotoGP. Geoff Duke zmarł 1 maja 2015 r. w wieku 92 lat.

  W następnej części przedstawię historię Johna Surteesa, jedynego w historii kierowcy, który zdobył mistrzostwo świata 500cc, a także mistrzostwo świata Formuły 1.

Źródło: Wikipedia, motogp.com
  

środa, 29 czerwca 2016

Sam Lowes zadebiutował na motocyklu Aprilia

   Podczas dzisiejszego testu na torze im. Marco Simoncelliego w Misano Adriatico, swój debiut na maszynie MotoGP, na motocyklu Aprilli zaliczył Brytyjczyk Sam Lowes. Zawodnik walczący w klasyfikacji generalnej mistrzostw świata Moto2, walczy o tytuł mistrzowski, zajmując trzecie miejsce, tracąc tylko pięć punktów do prowadzącego w tabeli Johanna Zarco i drugiego Alexa Rinsa. Lowes ma podpisany kontrakt na starty w fabrycznym zespole Aprilli na kolejny sezon. Sam był zadowolony ze swoich pierwszych jazd na motocyklu.

" To był bardzo dobry dzień, moje pierwsze odczucia na motocyklu MotoGP są wspaniałe. Oczywiście czułem różnicę pomiędzy motocyklem MotoGP a motocyklem Moto2, motocykl MotoGP jest znacznie szybszy, a także posiada karbonowe hamulce. Przejechaliśmy dużo okrążeń i nasze tempo jest satysfakcjonujące i jestem zaskoczony, w jak szybki sposób je złapałem. Jest to bardzo optymistyczne i z optymizmem patrzę w przyszłość. Przejście z motocykla Moto2 na motocykl MotoGP jest wymagające, ale znacznie mniej niż zakładałem. Byłem szybszy niż oczekiwałem co powoduje, że z optymizmem mogę patrzeć w przyszłość."

   Sam Lowes, wraz z testującym na torze Misano, Casey Stonerem oraz Michele Pirro, będzie kontynuować testy jutro.

Źródło: motorcyclenews.com

Zapowiedź rundy FIM CEV Repsol w Albacete

   Już w ten weekend, w dniach 2-3 lipca, odbędzie się piąta runda mistrzostw FIM CEV Repsol, na torze w Albacete, w południowo-wschodniej Hiszpanii. Podczas piątej rundy odbędą się dwa wyścigi klasy Superbike oraz po jednym wyścigu Moto2 i Moto3. Tor w Albacete ma długość 3.539 km i ma 13 zakrętów. Kierowcy poruszają się na nim zgodnie z ruchem wskazówek zegara.

   W klasie Moto3, zdecydowaną przewagę nad rywalami ma Włoch Lorenzo Dalla Porta z teamu Laglisse Academy, który w ostatni weekend w Mistrzostwach Świata zastępował, Hiszpana Jorge Navarro, który leczy złamaną nogę. 19-latek z Włoch, który w tym sezonie zwyciężył już w trzech wyścigach, ma 31 punktów przewagi nad drugim w tabeli Marcos Ramirezem z teamu Leopard, który to wygrał dwa wyścigi.

   Poza tym w walce o podium powinni liczyć się Alonso Lopez, Kaito Toba, Ayumu Sasaki czy Albert Arenas, który w ostatni weekend na torze Assen, zastępował Jorge Martina. Na torze pojawi się także Karel Hanika, który został na lodzie, szybko znalazł ekipę w juniorskich mistrzostwach świata. Czecha, który w swoim dorobku ma zwycięstwo w pucharze Red Bulla, zatrudnił Team Freudenberg, korzystający z motocykla KTM.

   W kategorii Moto2, aż 39 punktów przewagi nad rywalami, ma zawodnik z RPA, Steven Odendaal. Zawodnik dosiadający Kalexa wyprzedza w tabeli Alana Techera. W walce o zwycięstwo powinni liczyć się także Tetsuta Nagashima i Eric Granado. W ten weekend w klasie Moto2 zobaczymy Anthony Westa, który wystartuje w zespole Fritze Tuning. Nie zobaczymy natomiast Remy'ego Gardnera, który postanowił skoncentrować się na Mistrzostwach Świata. 

   W mistrzostwach Europy klasy Superbike, zażarty bój toczy trójka zawodników Maximilian Scheib i Santiago Barragan dosiadający BMW, oraz Carmelo Morales na motocyklu Yamaha. Ten ostatni mimo wygranej w trzech wyścigach zajmuję drugą pozycję w klasyfikacji generalnej, tracąc 6 punktów do Scheiba.

Program zawodów:

Sobota, 02.07

Pierwsze sesje kwalifikacyjne:

9:00-9:40 Moto2
9:50-10:30 Moto3
10:40-11:20 Superbike

Drugie sesje kwalifikacyjne:

12:30-13:10 Moto2
13:20-14:00 Moto3
14:10-14:50 Superbike

Niedziela, 03.07

Rozgrzewki:

9:00-9:15 Superbike
9:25-9:40 Moto2
9:50-10:05 Moto3

Wyścigi:

11:00 Superbike -  20 okr.
12:00 Moto2 - 20 okr.
13:00 Moto3 - 19 okr.
14:00 Superbike - 20 okr.

Wszystkie wyścigi będzie można obejrzeć w serwisie Youtube na kanale FIM CEV Repsol.

Źródło: fimcevrepsol.com


  

BSB: John Hopkins opuści rundę na torze Snetterton

   John Hopkins opuści piątą rundę brytyjskich mistrzostw klasy Superbike. Zawodnik teamu ePayMe Yamaha, podczas poprzedniej rundy na torze Knockhill złamał obojczyk. W tej chwili nie jest znane nazwisko kierowcy, który mógłby zastąpić Amerykanina. John Hopkins w tegorocznej rywalizacji brytyjskich wyścigów Superbike zajmuje dopiero 12 miejsce w klasyfikacji generalnej. Jego najlepszym wynikiem w tym sezonie jest czwarte miejsce podczas pierwszego wyścigu, na wyżej wspomnianym torze Knockhill.

   Przypomnijmy, że 33-letni Amerykanin startował w królewskiej klasie MotoGP na pełen etat w sezonach 2002-2008. Startował w zespołach Red Bull Yamaha, fabrycznym zespole Suzuki, a także w fabrycznym teamie Kawasaki. Na motocyklu Suzuki, w sezonie 2007 odniósł największe sukcesy, czterokrotnie stając na podium, zajmując m.in. drugie miejsce w GP Czech w Brnie i kończąc ten sezon na czwartym miejscu w klasyfikacji generalnej. Zdobył także pole position, przed Tourist Trophy w Assen, w sezonie 2006.

  Hopkins startował także w mistrzostwach świata Superbike i mistrzostwach AMA. W mistrzostwach British Superbike, w sezonie 2011, został wicemistrzem tej serii.

Źródło: motorcyclenews.com, motogp.com, britishsuperbike.com

BSB: Jeremy McWilliams w klasie Superstock 1000

   Jeremy McWilliams powróci do ścigania w brytyjskich mistrzostwach, startując w klasie Superstock 1000. 52-latek zastąpi w zespole EHA Racing, kontuzjowanego Bena Wilsona, który podczas Northwest 200 złamał nogę. McWilliams dosiądzie motocykla Aprilli i będzie jeździć w tym zespole, do momentu powrotu Wilsona na tor. 

   Jeremy przed dwoma tygodniami, na torze Sachsenring wziął udział w World GP Bike Legends, w którym dawne gwiazdy wyścigów motocyklowych, ścigały się na motocyklach o pojemności 500cc. McWilliams w pierwszym wyścigu uplasował się na trzecim miejscu, w drugim natomiast okazał się być najlepszy. Ponadto startował w tym roku w ulicznym wyścigu Northwest 200.

   Następna runda brytyjskich mistrzostw Superbike, odbędzie się na torze Snetterton, w dniach 8-10 lipca.


 Źródło: motorcyclenews.com, crash.net, britishsuperbike.com

wtorek, 28 czerwca 2016

Mistrzowie świata klasy 500cc - Umberto Masetti

   Umberto Masetti, włoski motocyklista, urodził się 4 maja 1926 r. w Parmie. Jest dwukrotnym mistrzem świata kategorii 500cc w latach 1950 i 1952, na motocyklu Gilera. Zaczął ścigać się tuż po II Wojnie Światowej. W Mistrzostwach Świata zadebiutował już w pierwszym roku ich istnienia, w sezonie 1949. Brał udział w dwóch klasach: 125cc na motocyklu Moto Morini, a także w klasie 250cc na maszynie Benelli. Jego najlepszymi wynikami było drugie miejsce w klasie 125cc i trzecie w klasie 250cc na domowym torze Monza. Zajął trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej klasy 125cc.

    W następnych trzech sezonach, Masetti skupił się na klasie 500cc, startując na motocyklu Gilera. W sezonie 1950 zapewnił sobie tytuł mistrzowski dzięki zwycięstwom w Belgii i Holandii, a także drugim pozycjom w Szwajcarii i Włoszech. W następnym sezonie, wygrał wyścig w Hiszpanii na torze Montjuic, a także zajął drugie miejsce na torze Monza oraz trzecie w Ulster Grand Prix. Słaby wynik w Belgii i nieukończenie wyścigu w Holandii, sprawiły że nie obronił on mistrzowskiego tytułu i zajął trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej. Sezon 1952 przyniósł zwycięstwa w Belgii i Holandii,a także drugie miejsca na torach Monza i Montjuic, dzięki czemu zapewnił sobie drugi tytuł mistrzowski w karierze.

   W następnym sezonie, Umberto spróbował swoich sił także w klasie 250cc na motocyklu NSU, natomiast w klasie 500cc nadal reprezentował Gilerę. Sezon ten okazał się jednak katastrofą, zanotował jedynie szóste miejsce w Grand Prix Narodów na torze Monza. W 1954 r. zaliczył jeden start w klasie 500cc, zajmując drugie miejsce we Włoszech.

   W 1955 r. postanowił przejść na motocykl MV Agusta i startować nim, zarówno w klasie 250cc i 500cc. Sezon ten okazał się zdecydowanie lepszy od dwóch poprzednich. W klasie 500cc wygrał na torze Monza, był dwukrotnie trzeci w wyścigach na torze Montjuic i w Assen, a w kategorii 250cc był drugi w Assen i trzeci podczas wyścigu w Dundrod. sezon zakończył na trzecim miejscu w klasie 500cc i piątym w klasie 250cc.

   W sezonach 1956 i 1957, brał udział w wyścigach klasy 350cc i 500cc, nadal na maszynie MV Agusta. W kategorii 350cc nie zanotował żadnych znaczących sukcesów, w klasie 500cc na torze Solitude w Niemczech w sezonie 1956 zajął drugą pozycję. W sezonie 1958 po raz ostatni wystartował w klasie 500cc zajmując na torze Monza trzecią pozycję. 

   Umberto wyemigrował do Chile, na początku lat 60-tych. W Mistrzostwach Świata można było zobaczyć go w akcji, w sezonach 1962 i 1963, dzięki uzyskaniu chilijskiej licencji. Zajął kolejno drugie i trzecie miejsce, w wyścigach o GP Argentyny na torze Buenos Aires. Były to jego ostatnie starty w Mistrzostwach Świata. 
   
   Po powrocie do Włoch w 1972 r. deklarował chęć powrotu do wyścigów, przy okazji inauguracji 200-milowego wyścigu w Imoli, jednak żaden zespół nie zdecydował się go zatrudnić. Zamieszkał więc z rodziną w Maranello, gdzie został pracownikiem stacji benzynowej. W późniejszych latach powrócił do środowiska motocyklowego, zostając pracownikiem Aprilli. Zmarł w wieku 80 lat, 29 maja 2006 r. na skutek problemów z układem oddechowym.

   W następnej części przybliżę wam Geoff'a Duke'a, który był czterokrotnym mistrzem klasy 500cc, a także dwukrotnym mistrzem klasy 350cc.

Źródło: Wikipedia, motogp.com


Raffaele De Rosa zastapi kontuzjowanego Markusa Reiterbergera

   Raffaele De Rosa zastąpi kontuzjowanego Markusa Reiterbergera w zespole Althea BMW, podczas  rundy World Superbike na torze Laguna Seca w USA. 29-letni Włoch z Neapolu, jest obecnie liderem klasyfikacji generalnej pucharu Superstock 1000. Włoch w cyklu tym odniósł w tym sezonie dwa zwycięstwa w Assen i na torze Donington Park. Oprócz tego dwukrotnie stawał na trzecim stopniu podium.

   Reiterberger został wyeliminowany z walki w następnej rundzie Mistrzostw Świata Superbike, z powodu złamania kręgu D12, wskutek potężnego high-side'a. 22-letni Niemiec, Mistrz Niemiec kategorii Superbike z roku ubiegłego, zajmuje na chwilę obecną 12 pozycję w klasyfikacji generalnej mistrzostw. Jego najlepszym wynikiem w tym sezonie było piąte miejsce na torze Buriram w Tajlandii.

Źródło: worldsbk.com

Pol Espargaro leci na testy do Japonii

   Pol Espargaro na swoim Twitterze umieścił informację o zaplanowanych testach Yamahy przed wyścigiem Suzuka 8 Hours, który odbędzie się 31 lipca. Hiszpan wraz z Katsuyuki Nakasugą, a także Bradleyem Smithem sięgneli po triumf w zeszłorocznej edycji tego wyścigu, zaliczanego do klasyfikacji Mistrzostw Świata Endurance. W tym roku obok Hiszpana i Japończyka, pojedzie także zawodnik fabrycznego teamu w klasie Superbike, Alex Lowes. Testy odbędą się w dniach 4-6 lipca.

Program wyścigu Suzuka 8 Hours 2016 ( wg polskiego czasu):

Sobota, 30.07

2:00-6:00 Suzuka 4 Hours
7:15-8:00 Trening
8:30-9:45 Kwalifikacje TOP 10

Niedziela, 31.07

1:30-2:15 Warm-up
4:30-12:30 Suzuka 8 Hours

Żródło: Twitter, suzukacircuit.jp

Dorna przedłuża kontrakt ze stowarzyszeniem IRTA

   Firma zarządzająca cyklem Motocyklowych Mistrzostw Świata, Dorna przedłużyła kontrakt ze stowarzyszeniem IRTA do 2021 r. Podczas konferencji w Assen, szef Dorny, Carmelo Ezpeleta stwierdził, że fantastyczną przyjemność sprawia mu praca z sekretarzem generalnym IRTA, Mike'em Trimby.

  " Rozpoczęliśmy współpracę w 1992r., kiedy przejęliśmy zarządzanie Mistrzostwami Świata. Pierwszą rzeczą jaką chcieliśmy ustalić, było to, kto będzie reprezentować kierowców i zespoły, w celu podejmowania decyzji dotyczących przebiegu mistrzostw. Podpisaliśmy już szósty kontrakt, ostatni z nich, także został zatwierdzony w Assen, pięć lat wcześniej. Jesteśmy bardzo dumni z powodu przedłużenia kontraktu, ponieważ IRTA jest bardzo ważną częścią mistrzostw. Ten kontrakt jest nowym sprawdzianem dla IRTA w klasie MotoGP, które to stowarzyszenie nadal będzie pomagać w organizacji mistrzostw w sezonach 2017-2021. Jesteśmy dumni i szczęśliwi, że nadal możemy z nimi współpracować. Normalną rzeczą jest fakt, że kontrakt między nami a IRTA, powinien być odnawiany co pięć lat, ale dla mnie nasza współpraca może istnieć przez bardzo długi czas."

   Szef stowarzyszenia IRTA i szef teamu Monster Yamaha Tech 3, Herve Poncharal był zgodny z Carmelo Ezpeletą i jest zadowolony z podpisania nowego kontraktu.

" Jako szef IRTA reprezentuję wszystkie zespoły znajdujące się na padoku i są to dla mnie wspaniałe wieści, że przedłużyliśmy kontrakt o kolejne pięć lat. Porozumienie między FIM, Dorną, MSMA i IRTĄ przybliżyło nas znacznie do podpisania kontraktu. Naszym celem w ciągu najbliższych pięciu lat jest wsparcie zespołów z problemami finansowymi, aby mogły być bardziej konkurencyjne. W przyszłym roku będziemy mieć sześć fabryk w MotoGP, wobec czego prywatne teamy będą mieć więcej opcji rozwoju."

Źródło: motorcyclenews.com

Casey Stoner będzie testował Ducati na torze Misano

    Casey Stoner ponownie zasiądzie za kierownicą Ducati. 30-letni Australijczyk będzie testować motocykl Desmosedici, tuż przed zbliżającym się World Ducati Week 2016, świętem dla fanów włoskiej marki, które odbędzie się w dniach 1-3 lipca. Kierowca testowy Ducati wsiądzie na motocykl w środę i czwartek. Dla Australijczyka może to być kolejna okazja, na sprawdzenie na jakim poziomie rozwoju jest ten motocykl, co może ułatwić jego decyzje o starcie z dziką kartą w dalszej części tego sezonu.

  Casey bardzo dobrze zna tor Misano, bowiem wielokrotnie ścigał się na nim w klasie MotoGP, zwyciężając pierwszy wyścig na przebudowanej nitce toru z odwróconym kierunkiem jazdy, w 2007 r. na motocyklu Ducati. W tym samym roku Casey Stoner zdobył dla włoskiej marki jedyne mistrzostwo świata w królewskiej kategorii. Oprócz Stonera, na torze w Misano pojawi się także Sam Lowes, który pierwszy raz przetestuje motocykl Aprilli i jest potwierdzonym zawodnikiem tego teamu na sezony 2017-2018. Zobaczymy także etatowego kierowcę Ducati, Michele Pirro, który w tym roku zaliczył już 6 startów w klasie MotoGP w 3 różnych zespołach, na 3 różnych motocyklach: w fabrycznym teamie Ducati na motocyklu GP16 z dziką kartą, w zespole Pramac Racing na motocyklu GP15, zastępując Danilo Petrucciego, a także na maszynie GP14, zastępując kontuzjowanego Lorisa Baza.

  Wracając do Casey Stonera, zaskoczył on wszystkich swoim tempem, podczas przedsezonowych testów w Malezji, gdzie nie znając nowych opon Michelin, był najszybszym kierowcą Ducati, będąc wyraźnie szybszym od etatowych kierowców fabrycznego zespołu: Andrei Dovizioso i Andrei Iannone. W Malezji Casey testował pierwszą tegoroczną wersję motocykla Desmosedici GP16, natomiast na torze w Misano, najprawdopodobniej przetestuje ostateczną tegoroczną wersję motocykla. Plotki donoszą, że Stoner chciałby przetestować także motocykl klasy Superbike.

  W ten weekend fani włoskiej marki, będą mieli niesamowitą okazję ujrzeć zawodnika, który zdobył dla nich jedyny upragniony tytuł mistrza świata MotoGP. Casey rozważa start z dziką kartą, natomiast najprawdopodobniej nie planuje powrotu do wyścigów na pełen etat.

   A wy co sądzicie o starcie z dziką kartą utytułowanego Australijczyka. Zapraszam do dyskusji.

Źródło: gpone.com

poniedziałek, 27 czerwca 2016

Wasze opinie

   Jakie są wasze opinie o funkcjonowaniu tego bloga? Jeżeli chcecie, możecie przekazać mi informację na temat tego co chcielibyście widzieć na tej stronie.

   Wyścigami motocyklowymi na poważnie interesuje się od 2009 roku, choć moje pierwsze zainteresowanie tym sportem sięga jeszcze ok. 2000 roku. Śledzę każdy wyścig MotoGP i World Superbike, a w zależności od czasu także Mistrzostwa Europy, Brytyjskie mistrzostwa Superbike, a także Mistrzostwa Świata Endurance.

Mistrzowie świata klasy 500cc - Leslie Graham

   Od dzisiaj chciałbym przybliżyć wam historie kierowców, którzy mieli okazję zostać mistrzami świata w klasie 500cc. Ich życiorysy, chcę publikować jak najczęściej, gdy czas mi na to pozwoli. Na pierwszy ogień idzie Brytyjczyk Leslie Graham, który został pierwszym mistrzem świata w królewskiej kategorii.

   Robert Leslie Graham urodził się 14 września 1911 roku w Wallasey, zachodniej Anglii. Leslie rozpoczął swoją przygodę ze sportami motocyklowymi , przyłączając się do żużlowej drużyny Liverpool Stanley Speedway. W 1929 r. w wyścigu w Oswestry, zajął drugie miejsce. W kolejnych latach ścigał się motocyklami Rudge z różnymi efektami. W 1936r. Graham kupił zepsuty motocykl OHC OK-Supreme o pojemności 250cc w niskiej cenie, a następnie go naprawił i wystartował nim w Ulster Grand Prix, lecz bez powodzenia. Spróbował ponownie rok później w wyścigu North West 200, też bezskutecznie, mimo że prowadził w nim. Po dużych trudnościach w końcu wygrał wyścig na torze Donington Park. Zajął także czwarte miejsce w wyścigu Ulster Grand Prix. Został zatrudniony przez firmę OK-Supreme do budowy silników OHC. W 1938r. Graham zajął 12 miejsce w klasie Lightweight podczas wyścigu Tourist Trophy na wyspie Man, Rok później jechał na motocyklu z silnikiem Rudge, zajmował czwartą pozycję do momentu awarii skrzyni biegów.

   Karierę Grahama, jak i wielu innych sportowców, przerwał wybuch II Wojny Światowej. Znalazł sie w 166 eskadrze lotniczej, która toczyła walki z Niemcami. W 1944 r. Leslie Graham został uhonorowany Zaszczytnym Krzyżem Lotniczym ( Distinguished Flying Cross) za odwagę.

   Po drugiej wojnie światowej powrócił do kariery kierowcy motocyklowego, przyjmując posadę w zespole AJS. W 1947r. zajął dziewiąte miejsce w wyścigu klasy Senior na wyspie Man. Rok później był siódmy w wyścigu kategorii Junior. W roku 1949, zainaugrowano pierwszy w historii sezon Motocyklowych Mistrzostw Świata. Pierwszy wyścig sezonu na wyspie Man był dla niego bardzo nieudany. W klasie 350cc nie dojechał do mety, natomiast w klasie 500cc zajął tylko 10 miejsce po problemach technicznych. GP Szwajcarii zakończył zdecydowanie bardziej udanie, odnosząc pierwsze zwycięstwo w klasie 500cc, a także zajmując drugie miejsce w klasie 350cc. Drugie miejsce w Assen, Wygrana podczas Ulster Grand Prix i szóste miejsce w GP Narodów na torze Monza, zapewniły Brytyjczykowi, pierwszy w historii tytuł w królewskiej kategorii. Rok później ponownie wygrał GP Szwajcarii i to w dwóch klasach: 350cc i 500cc.
Były to jednak jego jedyne zwycięstwa w tym sezonie, a w klasyfikacji generalnej obu tych klas zajął trzecią pozycję. W sezonie 1951 przesiadł się na motocykle MV Agusta i Velocette. Jego jedynym zwycięstwem w sezonie było ponownie GP Szwajcarii w klasie 350cc. W tej klasie zajął także drugie miejsce w wyścigu w Hiszpanii, a także był trzeci w Holandii w kategorii 125cc. 

   Następny sezon, był dla niego dużo lepszy, wygrał wyścigi kończące sezon w klasie 500cc: Grand Prix Hiszpanii i Grand Prix Narodów, a także zanotował kilka miejsc na podium w klasach 125cc i 250cc. W kategorii 500cc został wicemistrzem świata, ustępując jedynie Umberto Masettiemu, natomiast w klasie 250cc finiszował na trzeciej pozycji. Sezon 1953 rozpoczął od zwycięstwa w wyścigu Lightweight 125cc na wyspie Man. Dzień później zginął podczas wyścigu klasy Senior, tracąc kontrolę nad motocyklem, ponosząc śmierć na miejscu w wieku 41 lat.

   W następnej części, postaram się przybliżyć sylwetkę włoskiego motocyklisty, Umberto Masettiego, mistrza świata królewskiej kategorii w sezonach 1950 i 1952.

Źródło: Wikipedia, MotoGP.com


Jack Miller - od zera do bohatera

    Podczas wczorajszego wyścigu o Tourist Trophy Holandii w Assen, przeżyliśmy niespodziankę, jaką było zwycięstwo młodego 21-letniego Australijczyka, Jacka Millera. Kierowca teamu Estrella Galicia 0,0 Marc VDS odniósł swoje pierwsze zwycięstwo w klasie MotoGP w karierze. Jest to również pierwszy triumf zawodnika z teamu prywatnego, od czasu zwycięstwa Hiszpana, Toniego Eliasa w Grand Prix Portugalii na torze Estoril w październiku 2006r. Musieliśmy więc czekać na taką wygraną blisko 10 lat! W tym artykule przybliżę drogę Jacka Millera do startów w królewskiej klasie MotoGP.

    Australijczyk urodził się 18 stycznia 1995r. w mieście Townsville, położonym na północnym wschodzie Australii w stanie Queensland. Wychowywał się jednak poza miastem. W dzieciństwie oprócz jazdy na motocyklach, uwielbiał także quady czy narty wodne. Rodzina Jacka, wspierała go od najmłodszych lat, aby Australijczyk mógł osiągnąć swój cel i znaleźć się w Mistrzostwach Świata. Jack poważne ściganie na motocyklach, rozpoczął w wieku 8 lat. Sześciokrotnie został mistrzem Australii w dirt tracku. Próbował swoich sił także w motocrossie.

   Jako nastolatek postanowił przenieść się do Europy. W 2010 roku zaliczył pierwsze starty w Mistrzostwach Hiszpanii i Mistrzostwach Niemiec w klasie 125cc, dosiadając Hondy RS125. W 2011 roku odnotował pierwsze sukcesy w Europie. Triumfował w Mistrzostwach Niemiec, jeżdżąc na Aprilli RS 125. W prawie wszystkich wyścigach, oprócz jednego Jack stał na podium. Startował też w Mistrzostwach Hiszpanii, zajmując podczas rundy w Albacete drugie miejsce. Po raz pierwszy pokazał się także w cyklu Grand Prix w klasie 125cc, najpierw z dziką kartą z teamem RZT Racing, w którym ścigał się również w Mistrzostwach Niemiec, a następnie na KTM-ie zespołu Caretta Technology, jednak bez większych sukcesów, nie zdobywając w żadnym z wyścigów punktów.

     Sezon 2012 miał okazać się bardzo trudnym dla Jacka Millera. W nowej klasie Moto3, która zastąpiła w cyklu Grand Prix klasę 125cc, Australijczyk nadal reprezentował barwy zespołu Caretta Technology jeżdżąc na Hondzie. Nie był na tej maszynie zbyt konkurencyjny, w dodatku uczył się dopiero, nowych dla siebie europejskich torów. W efekcie tylko trzy wyścigi zakończył punktując, jednak pokazał swój pierwszy przebłysk talentu, finiszując na czwartej pozycji w wyścigu o GP Niemiec na torze Sachsenring. Sezon zakończył na 23 miejscu w klasyfikacji generalnej z dorobkiem 17 punktów.

   W sezonie 2013 zespół Jacka, Caretta Technology, postanowił zmienić motocykl na FTR Hondę. Dzięki tej zmianie Jack zaczął częściej pojawiać się w czołówce wyścigów, jednak nie odniósł spektakularnych wyników. Jego najlepszymi wynikami w sezonie 2013 było piąte miejsce podczas GP San Marino, oraz w domowym wyścigu na torze Phillip Island w Australii. Sezon zakończył na siódmej lokacie i 110 punktami.

   Sezon 2014 okazał się być przełomowy. Młody Australijczyk został zakontraktowany w teamie Red Bull KTM Ajo, uważanym za jeden z najlepszych w klasie Moto3. Zespół nie musiał długo czekać na wyniki Jacka, który wygrał dwa pierwsze wyścigi sezonu w Katarze i Teksasie. Do końca sezonu toczył zażarty bój o tytuł mistrzowski z Hiszpanem Alexem Marquezem. Gorąca głowa w kilku wyścigach, a także przepychanki kontraktowe z zespołem MarcVDS, o anulowanie kontraktu w Moto2 i bezpośrednie przejście do MotoGP sprawiły, że Jack musiał ostatecznie uznać wyższość rywala i zadowolić się tytułem wicemistrza świata.

  Bardzo ryzykowny krok Jacka Millera stał się faktem w sezonie 2015. Był pierwszym zawodnikiem od wielu lat, który spróbował swoich sił w MotoGP, przechodząc do królewskiej kategorii z najniższej, pomijając Moto2. Został zawodnikiem teamu LCR Honda, jednak motocykl klasy Open nie pozwolił mu, na odnoszenie satysfakcjonujących rezultatów. Sześciokrotnie zdobywał punkty, najwyżej plasując się na 11 miejscu w Grand Prix Katalonii. Podczas deszczowego wyścigu na torze Silverstone, Jack jechał w czołówce do momentu wypadku i jednoczesnego wyrzucenia Cala Crutchlowa z toru. Sezon zakończył na 19 miejscu w klasyfikacji generalnej i 3 miejscu w klasie Open z 17 punktami.

  Tegoroczny sezon rozpoczął się przesiadką na Hondę zespołu MarcVDS. Początek sezonu był dla Jacka nieudany, choć testy nie zapowiadały najgorszych wyników. Zaliczył pasmo wywrotek, zdobywając punkty tylko w Katarze i Katalonii, gdzie zanotował swój najlepszy do tej pory wynik, czyli 10 miejsce. Jednak 26 czerwca 2016 roku, będzie jednym z najszczęśliwszych dni w życiu Australijczyka. W deszczowych warunkach po starcie z 18 pola, po przerwaniu wyścigu z powodu zbyt obfitych opadów deszczu, zajmował dziewiąta pozycję, Już ten wynik mógł sprawić, że Jack byłby zadowolony z pozycji, którą zajmował. Jednak Dyrekcja Wyścigu podjęła decyzję o restarcie zmagań na dystansie 12 okrążeń. Jack Miller szybko przebił się do czołówki wyścigu. Po wypadkach Valentino Rossiego i Andrei Dovizioso, a także słabej jeździe na mokrym torze w Assen, Jorge Lorenzo, Marc Marquez postanowił nie ryzykować za wszelką cenę, co pomogło Jackowi Millerowi w odniesieniu historycznego dla siebie zwycięstwa.

  Możemy zadać sobie pytanie, czy Jack Miller w przyszłości będzie walczył się w walce o tytuły mistrza świata MotoGP. Przed Jackiem prawdopodobnie są dwa kolejne trudne sezony. Australijczyk ma ważny kontrakt z Hondą do końca 2017 roku. Osobiście życzę Jackowi Millerowi, aby wynik odniesiony w Assen uskrzydlił go i wszedł na stałe do czołówki, aby kiedyś mógł dosiąść maszyny, która pozwoli mu zdobyć za kilka lat tytuł mistrza świata MotoGP. A wy co myślicie o Australijczyku?

Żródło: Wikipedia, FIM CEV Repsol