Geoff Duke przeszedł do historii jako jeden z najwybitniejszych zawodników jeżdżących w Mistrzostwach Świata. Ma na swoim koncie sześć tytułów mistrzowskich i znajduję się wśród galerii legend MotoGP. Duke przyszedł na świat 29 marca 1923 r. w mieście St. Helens, w północno-zachodniej Anglii.
Geoff po osiągnięciu stopnia sierżanta w wojskowej dywizji motocyklowej, zajmującej się pokazami akrobatycznymi dla widzów, postanowił rozpocząć karierę jako kierowca wyścigowy. W 1948 r. po raz pierwszy uczestniczył w wyścigach TT na wyspie Man, kończąc udział przedwcześnie po czterech okrążeniach wyścigu klasy Junior. Po obiecujących wynikach rok później, kiedy zajął drugie miejsce w kategorii Junior i pierwsze w klasie Senior, Duke postanowił przystąpić do mistrzostw świata w sezonie 1950.
W pierwszych trzech sezonach startów, jeździł na motocyklu marki Norton w klasach 350cc i 500cc. W pierwszym sezonie swoich startów w klasie 500cc zwyciężył w aż trzech wyścigach: na wyspie Man, podczas wyścigu w Dundrod i na Monzie. Na tym ostatnim torze, wygrał również wyścig w klasie 350cc. Te wyniki nie pozwoliły mu jednak na zostanie w żadnej z klas mistrzem świata, m.in. przez nieukończenie wyścigów w Belgii i Holandii. Zarówno w klasie 350cc jak i 500cc został wicemistrzem świata. Kolejny sezon był wyśmienity dla Brytyjczyka. Cztery zwycięstwa w klasie 500cc oraz pięć zwycięstw w klasie 350cc, przy czym podczas wyścigów w Belgii, na wyspie Man i podczas Ulster Grand Prix wygrywał w obu klasach. Sezon zakończył zdobywając tytuł mistrzowski zarówno w kategorii 350cc jak i 500cc. W tym samym roku został wybrany Sportowcem Roku, a także przyznano mu medal Królewskiego Stowarzyszenia Automobilowego. Następny sezon był trochę mniej udany, m.in. z powodu wstawienia się za innymi zawodnikami, którzy chcieli zarabiać więcej pieniędzy, za co został ukarany sześciomiesięczną dyskwalifikacją przez FIM, jednak cztery zwycięstwa w klasie 350cc, pozwoliły zdobyć mu kolejny tytuł mistrzowski. W klasie 500cc nie zanotował ani jednego zwycięstwa, zajmując drugie miejsca w Holandii i Belgii, oraz nie ukończył wyścigów na torze Bremgarten oraz na wyspie Man. W klasyfikacji generalnej mistrzostw 500cc zajął siódme miejsce.
W kolejnych czterech sezonach Duke skupił się na klasie 500cc, przesiadając się na motocykl Gilera. Cztery zwycięstwa w Assen, Rouen, Bremgarten i na torze Monza i drugie miejsce podczas wyścigu Ulster Grand Prix, pozwoliły zdobyć mu kolejny tytuł mistrzowski w sezonie 1953. W tym samym roku Brytyjczyk próbował również swoich sił w samochodowych wyścigach endurance, gdy wystartował w parze z Peterem Collinsem, zasiadając za kierownicą Astona Martina DB3 w 12-godzinnym wyścigu na torze Sebring w USA, nie dojechał jednak do mety. Został również odznaczony Orderem Imperium Brytyjskiego. Następny rok był jeszcze bardziej udany. Geoff po nie najlepszym początku sezonu, nie ukończonym wyścigu we Francji oraz drugim miejscu na wyspie Man, zanotował pięć zwycięstw: w Belgii, Holandii, Niemczech, Szwajcarii i Irlandii Północnej i zdobył trzeci mistrzowski tytuł w klasie 500cc. W sezonie 1955 zwyciężył w czterech wyścigach. Był bezkonkurencyjny na wyspie Man, odnosząc swoje ostatnie zwycięstwo w tym wyścigu, a oprócz tego zwycięstwa we Francji, Niemczech i Holandii, a także trzecia pozycja na torze Monza w Grand Prix Narodów, pozwoliły zdobyć mu swój ostatni, czwarty tytuł mistrzowski w klasie 500cc, a szósty biorąc pod uwagę także klasę 350cc. Sezon 1956 był nieudany, z powodu nieukończenia aż trzech wyścigów. Jedynym udanym wyścigiem była rywalizacja na torze Monza, który Duke zwyciężył, jednak starczyło to na ledwie siódme miejsce w klasyfikacji mistrzostw świata.
W sezonie 1957 powrócił do ścigania także w klasie 350cc, jednak nie ukończył żadnego wyścigu. W klasie 500cc zajął drugie miejsce na torze Monza, a także był trzeci w Dundrod, dzięki czemu ukończył mistrzostwa na czwartej pozycji w klasyfikacji generalnej. Rok później wrócił na maszynę Norton w obu klasach, choć pierwszą część sezonu Duke przejeździł na motocyklu BMW, to jednak nie była ona udana. W drugiej części sezonu na torze Hedemora w Szwecji zaliczył podwójne zwycięstwo w klasie 350cc i 500cc. Były to jego ostatnie zwycięstwa w karierze. Oprócz tego wyniku zajął trzecie miejsce na torze Monza w klasie 350cc. Duke po raz ostatni znalazł się w najlepszej trójce klasyfikacji generalnej mistrzostw, zajmując trzecią pozycję zarówno w klasie 350cc jak i 500cc. Sezon 1959 był ostatnim sezonem jego startów. Kilkukrotnie postanowił wystartować także w klasie 250cc, na motocyklach NSU i Benelli. Zajął dwa razy trzecie miejsce w klasach 250cc i 350cc, a także trzykrotnie był trzeci w klasie 500cc. W ostatnim wyścigu w karierze w mistrzostwach świata stanął na podium na torze Monza.
Po zakończeniu kariery wyścigowej Geoff Duke postanowił zostać biznesmenem, najpierw zajmował się handlem w motoryzacji, a następnie zajął się usługami transportowymi na wyspę Man. W 1963 r. utworzył zespół wyścigowy Scuderia Duke, w którym startowal Derek Minter i John Hartle. Rok później został managerem marki motocykli Royal Enfield i zajmował się rozwojem motocykla 250cc, przeznaczonego do wyścigów. Poza tym Duke aktywnie działał przy organizacji wyścigu Tourist Trophy na wyspie Man. Międzynarodowa Federacja Motocyklowa w 2002 r. zadecydowała o przyznanie Geoff'owi Duke, statusu legendy MotoGP. Geoff Duke zmarł 1 maja 2015 r. w wieku 92 lat.
W następnej części przedstawię historię Johna Surteesa, jedynego w historii kierowcy, który zdobył mistrzostwo świata 500cc, a także mistrzostwo świata Formuły 1.
Źródło: Wikipedia, motogp.com
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz